Türkler'de Avcılık

Eski Türklerde avcılığa büyük bir merak vardı ve en önemli faaliyet arasındaydı. Avcılık gençlerin savaşa hazınmalarında büyük bir güç ve esneklik katardı. Avlar kement, ok ve sonraları ise tüfekle yapılıyordu. Bazen av hayvanın da bulunmasında, bazen de vurulan avın taşınmasında yazı ve köpeklerden yararlanılırdı. 

Osmanlı Türkleri, aynı şekilde avcılığa çok önem vermiştir. Başta padişahlar  olmak üzere, hemen hemen bütün devletler avcılıkla ilgilenirler di. Padişahlar ava çıktıkları zaman geceleri konaklayacakları köşkler yaptırmışlardır. Bunun sebebi av sporunun günlerce süreceği olmuştur. Hatta l.Orhan'ın oğlu Süleyman paşa av yakalamak isterken ölmüştür. Yıldırım Beyazıt yanında 5 bin kişi ile ava çıkarlardı. Bu gelenekte genelde av yerleri İstanbul'da Kağıthane, Üsküdar tarafları olurdu. 

En çok avlanan hayvanlar ise; geyik, domuz, kurt, tilki gibi hayvanlar avlanırdı. O dönemde Almanya'da ise bu hayvanları sadece ileri gelenler avlayabilir ve kesinlikle halktan kişiler avlanması yasaktı.