Bir Satanist Kızın Hikayesi

  Öncelikle söylemem gerekli ki kimseyle yarışmıyorum! Ve ölümsüzlüğe dair düşüncelerim de yok. Umurumda değil. Yaşamım doğumumla başlıyor ve ölümümle bitiyor. Benden öncesi ve benden sonrası mutlaka var ama kimseye 'Beni yarattı' diye tapmak zorunda değilim. Sonuçta kendi seçmediğim bir yerde kendi seçmediğim insanlarla kendi seçmediğim bir zamanda bir amirin sıkı denetimi altında bütün o çocukça ceza ve ödül sistemiyle ruhumu meşgul etmek... Yaşamak... Ne yaparsak yapalım b..tan! Tamamen anarşi yaşanmalı tüm tanrılar yok edilmeli... Mutluluk ancak o zaman kurulur kucaklarımıza ama her yer toz rengi... Mutsuzluk tozlanmış insanlığın kirpiklerinde. Ben ne kadar konuşsam da boşuna...

   Ne b.k yerlerse yesinler. insanlar ölümle yaşam arasındaki çizgide dizleri titreyerek tanrılarına yalvarırken ben sadece haykıracağım; zorlayarak sapına ve bağırarak sonuna kadar 'Ölümün ve zavallı tanrılarınızın canı cehenneme!' Sanırım aramızdaki tek fark bu olacak... Ben biran önce ölmek için yaşayacağım. Onlarsa tekrar tekrar yaşayabilmek için ölücekler... Ne acı!! Biraz asi patavatsız ve ukala olduğum için insanlar beni sevmez. Ben de onları sevmem zaten. Anyway... Hayatımda sayılı insanlar var. Erkek arkadaşım... farklı bnm için Hayat felsefesine saygı duyduğum ve onların da benimkine saygı duyduğunu bildiğim bu kadar insan var. Daha doğrusu hayatımı tamamen bilen insanlar bunlar.
 
  Ama bu b.. k kentin hepsi beni tanır; o ayrı konu. 18 yaşındayım. Ama inan hiç öyle hissetmiyorum. insanlardan özellikle yaşıtlarımdan nefret ediyorum. Çalışan annenin yol açtığı prensiplerine sonuna kadar bağlı bir cumhuriyet okulunun aşırı soğukluğunun neden olduğu buluğ çağında takılmışlık olabilir durumum. Freudyen de bakabiliriz cinsel tatminsizlik ve ya psikolojik rahatsızlık diye de kestirip atabiliriz. Ama insanların benden rahatsız olduğu kesin! Onlara yapabileceğim en büyük iyilik bir psikoloğa görünmek olabilir. Ama niye durup dururken iyilik yapayım ki? Üstelik iyiler can sıkar.